Kret a spadek instalacji

Wartości minimalne wynikają z faktu, że poniżej tej wartości następowałoby osadzanie się ścieków w instalacji, co doprowadziłoby do zablokowania przepływu. Z takimi wartościami spadków spotykamy się w instalacjach głównych, czyli kolektorach, z uwagi na ich długość, obejmującą dany zabudowany obszar. Przyłącza natomiast, czyli połączenia kanalizacyjne łączące elementy zabudowy terenu z kolektorami, wykonuje się ze spadkami wynoszącymi najczęściej 2-3%. Do instalacji kolektorów stosuje się rury o średnicach 250 mm, choć zdarzają się także takie o średnicach 400 mm. Przy instalacjach przyłączy najczęściej stosowane są rury o średnicach 160 mm. Instalacja główna może składać się z odcinków o długości do 50 m i więcej, podczas gdy długość przyłączy zazwyczaj wynosi 10-15 m.

Na podstawie powyższych danych uzyskujemy odpowiedź, czy kret nadaje się do instalacji grawitacyjnych, a jeśli tak, to w jakich przypadkach. Kret, mimo że jest urządzeniem niesterowalnym, pozwala na wykonanie precyzyjnej instalacji na odległość przynajmniej 20 m (zdarzają się instalacje o długości 40 i więcej metrów). Schodkowa głowica maszyny oraz odpowiednio dobrana długość i rozkład masy pozwalają kretowi na radzenie sobie z napotykanymi podczas przecisku twardymi przeszkodami, bez utraty zadanego kierunku. Jednak biorąc pod uwagę wymagany spadek rzędu 5‰, z jakim spotykamy się przy instalacjach kolektorów, zmienne warunki gruntowe oraz odległość, której wzrost ma proporcjonalny wpływ na celność, ryzykowne jest wykonanie takiej instalacji kretem. Wykonywanie jej maszyną przeciskową nie jest zalecane, choć możliwe do wykonania, co potwierdzają relacje użytkowników naszych maszyn przeciskowych.

Przykład: instalacja o długości 43 metrów, wykonywana maszyną MAX K180S. Kret wyszedł 20 cm poniżej założonego punktu, czyli uzyskaliśmy niecelność rzędu niecałych 5‰. Tyle jednak wynosił przedział tolerancji wykonania instalacji, zatem została ona zaopiniowana pozytywnie i odebrana przez Inwestora.

Inaczej zaś przedstawia się problem z instalacją przyłączy. Instalacja taka w praktyce zazwyczaj wygląda tak, że z wykopu, przyjmijmy dwumetrowej głębokości, musimy wyjść przeciskiem i po przebyciu nim odległości 10 m, przebić się przez istniejącą studnię (istniejący element kolektora) na głębokości około 2,2 m. Wychodzi nam spadek rzędu 2%. Podobne odległości i spadki towarzyszą najczęściej pracom związanym z wykonywaniem przyłączy. Są one jak najbardziej możliwe do wykonania maszyną przeciskową. Średnice rur stosowanych do wykonywania przyłączy również nie nastręczają problemu.